Το κύμα της χωρίς προηγούμενο ελληνικής κρίσης σαρώνει και την ελληνική διαφήμιση, με διαδοχικές υπαγωγές σημαντικών εταιρειών στο πτωχευτικό δίκαιο και διευθετήσεις-περικοπές χρεών, όπως αυτής που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ της Publicis (για τα χρέη της Leo Burnett) και των ελληνικών μαζικών Μέσων Επικοινωνίας.
Με δεδομένο ότι η κρίση δεν έχει ακόμα κορυφωθεί και η μετά την κορύφωση της κρίσης περίοδος παραμένει σκοτεινή και απρόβλεπτη, όλοι όσοι εργάζονται στην ελληνική διαφήμιση κοιτούν το μέλλον με φόβο και αβεβαιότητα.
Ασφαλώς η ελληνική διαφήμιση έχει το μερίδιό της στα λάθη και τις αμετροεπείς δραστηριότητες που μας οδήγησαν εδώ. Η υπόθεση του Alter για παράδειγμα, σε μέγεθος και μεθοδολογία δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ή περιθωριακό περιστατικό. Ούτε οι πρακτικές που ακολουθούντο σε άλλους ειδικότερους υποκλάδους του χώρου, όπως η υπαίθρια διαφήμιση. Όμως τα μεγάλα πλήγματα η διαφήμιση τα δέχθηκε από την ειδικότερη θέση και διάρθρωσή της σε σχέση με την ευρύτερη οικονομία. Η διαφήμιση είναι από τη φύση της εσωστρεφής κλάδος που δεν υπάγεται στον διεθνή ανταγωνισμό. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, το φράγμα της γλώσσας και οι υπαρκτές κοινωνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες δυσχεραίνουν τη δραστηριοποίηση μη Ελλήνων και ακόμα και οι πιο οργανωμένες πολυεθνικές για να έχουν παρουσία στην Ελλάδα, είχαν καταλήξει ιστορικά σε μικτά εταιρικά σχήματα με συμμετοχή και ελλήνων μετόχων.
Με δεδομένο το υψηλό επίπεδο προστασίας από τον διεθνή ανταγωνισμό, η πορεία της ελληνικής διαφήμισης εξαρτήθηκε αποκλειστικά από τα εγχώρια δεδομένα. Δηλαδή την τεράστια αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης και την υπερανάπτυξη -με άφθονο κρατικό και τραπεζικό χρήμα του χώρου των Μ.Μ.Ε.-, όπου η διαφήμιση λειτούργησε σε πολλές περιπτώσεις ως ενδιάμεσος.
Όταν το μοντέλο αυτό έφτασε στην αναπόφευκτη κατάρρευση, οι επιπτώσεις στον χώρο της διαφήμισης ήταν αντίστοιχα κατακλυσμικές. Και παρά το γεγονός ότι οι διαφημιστικές εταιρείες από τη φύση της δουλειάς τους ήταν πάντα προσαρμοσμένες σε επείγουσες και ενίοτε δραματικές αλλαγές μεγέθους (λόγω της απότομης αποχώρησης μεγάλων λογαριασμών, που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής διαφημιστικής πραγματικότητας), τίποτε δεν μπορούσε να τις προετοιμάσει για τον συνδυασμό των «πληγών του Φαραώ» που βιώνει σήμερα:
· Δραματική μείωση της διαφημιστικής δαπάνης των υγιών επιχειρήσεων, οι οποίες προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα και θέλουν να μπορούν να επιβιώσουν στην περίπτωση που θα συμβεί το χειρότερο δυνατό σενάριο.
· «Κανόνια» πελατών, οι οποίοι αφήνουν απλήρωτα χρέη και δημιουργούν πολύ μεγαλύτερες ζημιές από το μικτό κέρδος που άφηναν στη διαφημιστική εταιρεία, λόγω της ειδικής φύσης της διαφήμισης ως ενδιάμεσου τόσο έναντι των Μέσων -αν και ο ρόλος αυτός έχει περιοριστεί τα τελευταία χρόνια-, όσο και έναντι των προμηθευτών.
· Απότομη μείωση της ρευστότητας που τους παρέχουν οι τράπεζες, οι οποίες έχουν και αυτές τα δικά τους τεράστια προβλήματα.
Μπροστά στο τσουνάμι αυτό, η ελληνική διαφήμιση (που ούτως ή άλλως αντιμετώπιζε πάντα την καχυποψία του κράτους με τη μορφή αυξημένης φορολογίας), δίνει τη μάχη όσο καλύτερα μπορεί. Αξίζει όμως να τα καταφέρει γιατί σε επίπεδο ποιότητας και ικανότητας εξακολουθεί να συσπειρώνει ένα εξαιρετικά ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό και να διαθέτει καλά οργανωμένες και εξόχως αποτελεσματικές στη δουλειά τους εταιρείες. Η ελληνική διαφήμιση αξίζει καλύτερης τύχης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου