Η απάντηση του Πέτρου Βενέτη

Η απάντηση του Πέτρου Βενέτη στις δημοσιεύσεις των τελευταίων ημερών, όπως δημοσιεύτηκε αυτούσια απο το Daily Fax προ ολίγου :

«Μέχρι σήμερα, έδειξα κατανόηση στη φοβερά δύσκολη θέση που βρέθηκε ο κ. Emmerich, ο οποίος ήρθε να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα και με τις λαθεμένες κινήσεις του το μετέτρεψε σε ένα δράμα με πολλά θύματα και απρόβλεπτες ακόμη συνέπειες  για 110 εργαζόμενους, 9 Τράπεζες και ένα μεγάλο αριθμό μικρών προμηθευτών.

Γι’ αυτό δεν αντέδρασα στις χονδροειδείς ανακρίβειες, τις συστηματικές διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας και τα υπονοούμενα για τη συμπεριφορά της διοίκησης της Leo Burnett, στα διάφορα Δελτία Τύπου και ανακοινώσεις που κυκλοφορούσε αφειδώς, ακριβώς για να σκεπάσει την ευθύνη του για τις κινήσεις της Publicis, μετά την αίτηση υπαγωγής του Alter στο άρθρο 99.

Τώρα πιστεύει ότι μια – έστω και παντελώς αστήριχτη – δίωξη εναντίον μου θα τον βοηθήσει απέναντι στα αφεντικά του και απέναντι σε όλους αυτούς, τους οποίους αδίκησε και σκοπεύει να συνεχίσει να αδικεί, προσπαθώντας να μεταφέρει το κέντρο της ευθύνης για τις κινήσεις που έφεραν αυτή την κατάσταση σήμερα.

Επί τριάντα πέντε χρόνια διοίκησα αυτή την εταιρεία, τηρώντας τους νόμους και τους κανόνες της αγοράς και της ηθικής, χωρίς να αδικήσω ή να εκμεταλλευτώ κανέναν και απήλαυσα την εκτίμηση πολύ σημαντικών ανθρώπων, μέσα και έξω από την Ελλάδα, ακριβώς γι’ αυτή τη χρηστή διοίκηση, την καλή εικόνα και τα αποτελέσματα της εταιρείας.

Τις ίδιες συναλλαγές, τις οποίες είχε η Leo Burnett με τους Μοντέρνους Καιρούς και το Alter, είχε το μεγαλύτερο μέρος της διαφημιστικής αγοράς, συμπεριλαμβανομένης της θυγατρικής της, Publicis Αθηνών, και όλοι έχουμε βρεθεί με ένα άνοιγμα μεγαλύτερο η μικρότερο. Απ’ την αρχή προσπάθησα να βοηθήσω να λυθεί το πρόβλημα, γιατί πίστευα πως και η Publicis ήθελε το ίδιο. Αλλά γελάστηκα. Η Publicis ήθελε να φύγει απ’ το πρόβλημα με θυσία… άλλων. Γι’ αυτό δεν διερευνήθηκε καμία λύση από αυτές που υπήρχαν και που πρότεινα. Αντίθετα, μου απαγορεύτηκε, με απειλή μηνύσεως, κάθε επαφή με τις Τράπεζες ή τα Μέσα.

Έτσι, αποφάσισε, παρά τις αντιθέσεις μου, το σχέδιο της υπαγωγής στο άρθρο 99, με το σκεπτικό να χρησιμοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα της εταιρείας για να πληρωθούν στα Μέσα, τα ποσά τα οποία αφορούσαν μόνο στη διαφήμιση των πολυεθνικών πελατών (!!!) και μόλις εξαντληθούν αυτά τα διαθέσιμα, να πτωχεύσει, χωρίς να πληρώσει κανέναν άλλο, ούτε τις αποζημιώσεις του προσωπικού. Προειδοποίησα, πως και μόνη η υπαγωγή στο άρθρο, θα δημιουργήσει μια ζημία 12-14 εκατ. και μια μεγαλύτερη τρύπα στα διαθέσιμα, οπότε δεν θα υπήρχε τρόπος να εξοφληθούν, ούτε τα Μέσα.

Στην επιμονή του κ. Emmerich να μην εξασφαλίσει τις αποζημιώσεις του προσωπικού, παραιτήθηκαν από το Διοικητικό Συμβούλιο, προς τιμήν τους, η Κατερίνα Σάββα και η Γωγώ Σκλήβα. Εγώ αρνήθηκα να δεχθώ να υπογράψω, ως Διευθύνων Σύμβουλος, την υπαγωγή στο άρθρο, χωρίς εγγυήσεις για το προσωπικό και έτσι καταργήθηκα από μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και υποβλήθηκε η αίτηση, ερήμην μου.

Δυστυχώς, επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις. Αμέσως άρχισε η διάλυση της εταιρείας, με μερικούς πελάτες να διακόπτουν και άλλους να παρακινούνται από την Publicis να επιλέξουν άλλη εταιρεία από το γκρουπ. Έτσι δημιουργήθηκαν τέτοια προβλήματα στα οικονομικά της εταιρείας, ώστε δεν μπορεί να καλύψει, ούτε τις άμεσες ανάγκες της. Από τη στιγμή εκείνη, άρχισε ένας αγώνας εναντίον μου, ώστε να φανώ, εγώ, ως υπεύθυνος για αυτό το κατάντημα, το οποίο έφεραν, αποκλειστικά οι αποφάσεις του.

«Σκότωσε» μια ελαφρά «τραυματισμένη» επιχείρηση, η οποία μπορούσε εύκολα να γιάνει, για να γλιτώσει τα έξοδα του Νοσοκομείου και να μοιράσει την περιουσία της στα άλλα του «παιδιά». Αυτές είναι οι γνωστές «οικονομίες κλίμακος» και σε μια χώρα με προβλήματα, φάνηκε βολικό να συμμαζευτεί σε λιγότερες μονάδες, μεταφέροντας πελάτες σε άλλη/ες εταιρεία/ες του ομίλου. Μόνο που δεν της  βγήκε όπως το υπολόγισε! Είναι θλιβερό, μια κολοσσιαία επιχείρηση, να συμπεριφέρεται έτσι απάνθρωπα και ιδιαίτερα σε μία στιγμή κατά την οποία η Χώρα δοκιμάζεται.

Είναι εξ ίσου θλιβερό, ένας άνθρωπος να χρησιμοποιεί τη δύναμη, που του δίνει η θέση του σ’ αυτή την επιχείρηση για να σπιλώσει την υπόληψη ενός ανθρώπου με σκοπό να αποσείσει τις ευθύνες του απέναντι στους μετόχους, την διοίκηση και τους εργαζόμενους.»

ΠΕΤΡΟΣ ΒΕΝΕΤΗΣ