Οταν ο Ρότζερ Γουότερς έψαχνε έναν ηχηρό τρόπο να γιορτάσει την περσινή συμπλήρωση 30 ετών από την κυκλοφορία του άλμπουμ «The Wall», το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν ότι μπορούσε να κάνει παράσταση αυτόν τον ιστορικό δίσκο.
Επιασε μολύβι και χαρτί, σχεδίασε τη σκηνή, έναν πελώριο τοίχο κι έπειτα αναζήτησε τις αναφορές που μπορεί να έχει σήμερα ένα έργο γραμμένο το 1980. «Δυστυχώς υπάρχει πάντοτε ένας πόλεμος, μια αδικία, μια ανισότητα. Τότε νιώθαμε πως οι μουσικοί πρέπει με κάποιο τρόπο να απαντήσουμε στο Βιετνάμ. Σήμερα υπάρχει το Ιράκ και το Αφγανιστάν που καθιστούν επίκαιρα τα αντιπολεμικά μηνύματα του "The Wall". Η σύγχρονη εκδοχή του είναι μια αφορμή για να συγκρίνουμε το τότε με τα σημερινά μας μπλεξίματα. Και είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στις απώλειες αθώων όλων αυτών των ετών».
Με αυτά τα λόγια άρχισε ο Ρότζερ Γουότερς να μας παρουσιάζει πριν από μερικούς μήνες στο Λονδίνο τη φιλόδοξη περιοδεία που ετοίμαζε με το «The Wall». Απλός, ευγενής, μαυροντυμένος και χαμογελαστός είχε μια φιλοφρόνηση ή μια ιστορία να μοιραστεί με όλους τους δημοσιογράφους που είχαν έρθει για να κουβεντιάσουν μαζί του την απόφασή του να ξανακάνει μια παγκόσμια περιοδεία-μαμούθ. Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν 62 στάσεις (μόνο στην Ευρώπη), ενώ σύντομα το «Τείχος» θα υψωθεί και στην Αθήνα: 8 και 9 Ιουλίου το εντυπωσιακό υπερθέαμα «The Wall Live» έρχεται στο κλειστό μπάσκετ του ΟΑΚΑ.
Οταν έφτασε η στιγμή να του συστηθούμε, το χαμόγελο έγινε πιο πλατύ. Περνάει καιρό εδώ στο σπίτι του στο Πήλιο, κρατάει στενές φιλίες με Ελληνες, παρακολουθεί τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, γνωρίζει την ελληνική νοοτροπία και πραγματικότητα. «Ερκομαι συχνά στη χώρα σας, μου αρέσουν οι άνθρωποι και οι φιλόσοφοι», παραδέχεται σε σπαστά ελληνικά. «Κάπου εδώ όμως σταματούν οι γνώσεις μου», λέει γελώντας και συνεχίζει αγγλικά: «Οταν είχα πρωτοέρθει τη δεκαετία του '60, είχαν περάσει μόλις 12 χρόνια από τον Εμφύλιο. Η χώρα ήταν σε κατάσταση αβεβαιότητας, αλλά η υποδοχή που είχαμε εγώ κι ο άγγλος συνταξιδιώτης μου ήταν εκπληκτική. Συνάντησα ανθρώπους φιλόξενους και γενναιόδωρους. Από τότε είμαι ερωτευμένος με την Ελλάδα». Πρόσφατα, δε, αποκάλυψε στους «Financial Times» πως στην Πάτμο είχε την πρώτη του επαφή με το LSD.
Τελευταία αποφάσισε να προσθέσει έναν ακόμα κρίκο στην μακριά αυτή αλυσίδα που τον συνδέει με τη χώρα μας, καθώς αποφάσισε πως η ελληνική συναυλία είναι αυτή που θα κινηματογραφηθεί για να κυκλοφορήσει αργότερα σε blu ray. «Ο πρώτος σημαντικός λόγος είναι ο εξαιρετικός χώρος του σταδίου. Είναι ιδανικό», εξηγεί ο Γουότερς. «Εδώ και μήνες που περιοδεύουμε μάθαμε πού μπορεί να αποδοθεί σωστά η παράσταση και ποιο είναι το ιδανικό μέγεθος του χώρου. Ο δεύτερος παράγοντας είναι το ότι θέλουμε ένα ενθουσιώδες κοινό και αυτό που θυμάμαι από την υποδοχή του "Dark side of the moon" είναι ότι οι Ελληνες είναι ενθουσιώδεις και καταλαβαίνουν τι βλέπουν».
Υπάρχει, βεβαίως, και μια λεπτομέρεια που πρέπει να γνωρίζουν όσοι σπεύδουν για τα εισιτήρια: επειδή τα φλας των φωτογραφικών μηχανών και κινητών τηλεφώνων αλλοιώνουν τις εικόνες που προβάλλονται στον «Τοίχο», απαγορεύεται να τα πάρετε εντός γηπέδου.
Το θέαμα, πάντως, θα σας αποζημιώσει: κατά τη διάρκεια της παράστασης, ένα επιβλητικό, πραγματικό τείχος (74 μέτρα πλάτος και 11 μέτρα ύψος) θα χτίζεται σιγά σιγά, τούβλο τούβλο, ενώ στο τέλος θα παρακολουθήσουμε το θεαματικό του γκρέμισμα. Οι πελώριες κούκλες που σχεδίασε ο Τζέραλντ Σκάρφι θα μεταφέρουν τα δικά τους μηνύματα.
Πίσω από την όλη ιδέα -παρ' όλο που για την υλοποίησή της επιστρατεύθηκαν εκατοντάδες- βρίσκεται ο ίδιος ο Γουότερς. «Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα και στο παρελθόν να έχω επιχειρήσει μια ανάλογη παρουσίαση του "The Wall", αλλά ούτε τα κλειστά στάδια ήταν τόσο εξελιγμένα σε υποδομή, ούτε και η τεχνολογία είχε λύσει σημαντικά ζητήματα», εξηγεί. «Πριν από τριάντα χρόνια που έγραφα το "The Wall", ήμουν ένας φοβισμένος νεαρός», συνεχίζει. «Στο μεσοδιάστημα συνειδητοποίησα ότι ίσως η ιστορία του φόβου και της απώλειας που είχα πλάσει μαζί με τα αναπόφευκτα κατάλοιπα γελοιότητας, ντροπής και τιμωρίας έχουν γίνει μια αλληγορία για ευρύτερα θέματα όπως αυτά του εθνικισμού, του ρατσισμού, της θρησκείας και του σεξισμού. Ολα αυτά τα ζητήματα προέρχονται από τους φόβους που με στοίχειωναν μικρό».
Από την κουβέντα, βεβαίως, δεν έλειψαν οι αναφορές στον Ντέιβιντ Γκίλμουρ και η συνήθης πια ερώτηση για το αν υπάρχει προοπτική να ξαναβρεθούν στη σκηνή. «Τι να σας πω; Εχουμε πολλά χρόνια να μιλήσουμε. Για να έρθουμε σε επαφή μεσολαβούν πάντα οι άνθρωποί του και οι δικοί μου. Ακόμα και σε αυτούς, πάντως, δεν φαίνεται ότι αφήνει καμία ελπίδα».
Λίγο πριν εκπνεύσει ο χρόνος της συνέντευξης, τον ρωτήσαμε αν είναι ενήμερος για την επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα: «Φυσικά και γνωρίζω τα προβλήματα. Πιστεύω πως είστε κι εσείς μέρος ενός ευρύτερου οικονομικού προβλήματος. Είναι πράγματι πολύ άσχημα τα πράγματα, αλλά πάντα θεωρώ ότι οι Ελληνες βρίσκουν τον τρόπο να ξεπερνούν τους σκοπέλους».
(Αναδημοσίευση απο την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου