Οι κρατικές δημοσιεύσεις στον Τύπο, που αποτελούσαν καίριας σημασίας έσοδο κυρίως για τον οικονομικό και τον περιφερειακό Τύπο, είναι προφανές ότι -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- δεν μπορούν να διατηρηθούν πια.
Η ορθολογική λειτουργία του κράτους απαιτεί διαφάνεια, όμως η δημοσίευση σε ειδικές ιστοσελίδες είναι προφανές ότι αποτελεί πλέον για τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που αναφέρεται στις σχέσεις Τύπου και επιχειρηματικής κοινότητας, πολύ ορθολογικότερη μέθοδος δημοσιότητας από τη δημοσίευση σε κάποια ημερήσια εφημερίδα. Και έχουν επιπροσθέτως και το πλεονέκτημα να μην κοστίζουν τίποτε στο κράτος.
Αν δεν προβλέπεται λοιπόν ρητή σχετική υποχρέωση από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, το κράτος, που προσπαθεί σήμερα να περικόψει δαπάνες από όπου μπορεί, είναι λογικό να αναζητήσει τρόπους να τις καταργήσει ή να τις περιορίσει και ήδη έχει αρχίσει να το κάνει, ιδίως στην περίπτωση του περιφερειακού Τύπου όπου έχει και την πρόσθετη δικαιολογία του Καλλικράτη. Η μετάβαση από το νομαρχιακό στο περιφερειακό μοντέλο, του δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξαιρέσει όλες τις τοπικές εφημερίδες που λειτουργούν σε νομαρχιακή βάση και να ωθήσει σε συγχωνεύσεις, που θα περιορίσουν τον αριθμό των εκδιδόμενων εφημερίδων και θα τις μετεξελίξουν σε περιφερειακές.
Μοναδική εξαίρεση η περίπτωση δημοσιεύσεων που απευθύνονται στον απλό πολίτη, όπου θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η έλλειψη δυνατότητας πρόσβασης στο Διαδίκτυο, απαιτεί τη χρήση και του Τύπου. Όμως και σ’ αυτήν την περίπτωση θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς, ότι πλέον η πρόσβαση των πολιτών στο Διαδίκτυο είναι σήμερα πολύ μεγαλύτερη από την αναγνωσιμότητα των ημερήσιων εφημερίδων και σε κάθε περίπτωση, μπορεί να χρησιμοποιήσει τη λογική της απλής ανακοίνωσης της ύπαρξης της δημοσίευσης στον Τύπο και της παραπομπής των πολιτών στο σχετικό link. Κάτι που θα περιόριζε, βέβαια, δραματικά το κόστος των δημοσιεύσεων και τα αντίστοιχα έσοδα του Τύπου από αυτές.
Με αυτά τα δεδομένα η στρατηγική του Τύπου δεν μπορεί και δεν πρέπει στο συγκεκριμένο θέμα, να είναι αμυντική. Η απλή υπεράσπιση των δημοσιεύσεων είναι μια μάχη οπισθοφυλακών, η οποία μεσοπρόθεσμα ή και νωρίτερα θα χαθεί. Ο Τύπος θα πρέπει να αναζητήσει επιχειρήματα για την κοινωνική του χρησιμότητα, τα οποία έχουν αναγνωριστεί από άλλες ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Γαλλία, Ολλανδία, Σουηδία), οι οποίες έχουν καταλήξει σε συστήματα επιδότησης για τον περιφερειακό Τύπο και να βρει άλλους τρόπους ενίσχυσης από το κράτος.
Οι εκδότες των περιφερειακών εφημερίδων ήδη κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση και έχουν δίκιο. Γιατί υπάρχουν σημαντικά πλεονεκτήματα από την παρουσία του Τύπου σε μια τοπική κοινωνία, όπως άλλωστε και σε εθνικό επίπεδο. Όμως το επιχείρημα περί κοινωνικής χρησιμότητας μπορεί να γίνει πολύ περισσότερο πειστικό όταν και ο ίδιος ο Τύπος αρχίσει να αποδεικνύει έμπρακτα τη σημασία του. Στην Ελλάδα δυστυχώς, ο Τύπος με τον τρόπο με τον οποίο συνεργάστηκε με το πολιτικό σύστημα όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες (η περίφημη διαπλοκή, η οποία έχει εφαρμογή βεβαίως και σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο), έχει μεγάλες ευθύνες γιατί φτάσαμε εδώ. Η κοινωνική του χρησιμότητα από αυτήν την άποψη αμφισβητείται εμπράκτως και είναι ανάγκη παράλληλα με την υπεράσπιση των συμφερόντων του σε σχέση με το κράτος, να αρχίσει μια εσωτερική διαδικασία αλλαγής και εξυγίανσης σε σχέση με τις πρακτικές που ακολουθεί. Έτσι θα είναι πολύ πειστικότερος σε σχέση με τα αιτήματά του, αλλά και θα αρχίσει να αποκαθιστά και το δικό του κύρος έναντι των αναγνωστών του, που είναι μακροπρόθεσμα και ο βασικός όρος για την επιβίωσή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου